CULTURE Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου

CULTURE 27 Μαρτίου. Η διεθνής θεατρική κοινότητα τιμά την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Κάθε χρόνο, από το 1962, το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου επιλέγει μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου για να γράψει ένα μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα τη συγκεκριμένη ημέρα πριν από τις παραστάσεις ενώ μεταδίδεται από τα ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο. Οι Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ντάριο Φο, Πίτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Ιάκωβος Καμπανέλλης και πολλοί άλλοι έχουν καταθέσει μέχρι σήμερα τις σκέψεις τους με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Θεάτρου.

Το φετινό μήνυμα γράφει ο διακεκριμένος Πολωνός σκηνοθέτης Κριστόφ Βαρλικόφσκι. Μέχρι στιγμής έχουμε απολαύσει τη δουλειά του τρεις φορές στην Ελλάδα: πρώτα το 2008 με την ομάδα του TR Warszawa και το έργο Κρουμ του Χανόχ Λεβίν, ύστερα το 2010, με το έργο Ένα λεωφορείο και πρωταγωνίστρια την Ιζαμπέλ Ιπέρ (και τις δύο φορές στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών). Το 2011, είδαμε στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, το (Α)polonia, ένα στοχασμό πάνω στο Ολοκαύτωμα και στην έννοια της θυσίας.

Το μήνυμα του Βαρλοκόφκι είναι το εξής:

«ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ πιο εύκολα τους βρίσκεις μακριά από τη σκηνή. Και οι πλείστοι από αυτούς γενικά δεν ενδιαφέρονται για το θέατρο, ως μια μηχανή αντιγραφής δραματικών συμβάσεων και αναπαραγωγής κοινοτοπιών. Αναζητούν την πάλλουσα πηγή, τα ζώντα ρεύματα που έχουν την τάση να παρακάμπτουν τις θεατρικές αίθουσες και τα πλήθη των ανθρώπων, που τείνουν να μιμούνται τον έναν κόσμο ή τον άλλο. Μιμούμαστε αντί να δημιουργούμε κόσμους, οι οποίοι να εστιάζονται ή έστω να βασίζονται στον διάλογο με ένα κοινό και σε αισθήματα που διογκώνονται κάτω από την επιφάνεια. Και πράγματι, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να αποκαλύπτει τα κρυμμένα πάθη καλύτερα από το θέατρο.

ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΡΕΦΟΜΑΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ. Καθημερινά φέρνω στο μυαλό μου συγγραφείς οι οποίοι σχεδόν εκατόν χρόνια πριν αφηγήθηκαν προφητικά, μα και διακριτικά, την παρακμή των ευρωπαϊκών θεών, εκείνο το λυκόφως που βύθισε τον πολιτισμό μας στο σκοτάδι, ένα σκοτάδι που δεν έχει ακόμη φωτιστεί. Φέρνω στο μυαλό μου τον Φραντς Κάφκα, τον Τόμας Μαν, τον Μαρσέλ Προυστ. Σήμερα θα λογάριαζα ανάμεσα στους προφήτες και τον Τζον Μάξγουελ Κούτσι. Η κοινή αίσθηση που είχαν του αναπόφευκτου τέλους του κόσμου -όχι του πλανήτη, αλλά του προτύπου των ανθρωπίνων σχέσεων- και της κοινωνικής τάξης πραγμάτων και αναταραχής, είναι δριμύτατα επίκαιρη για μας, εδώ και τώρα. Για εμάς που ζούμε μετά το τέλος του κόσμου.

ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ και στις συγκρούσεις που εκρήγνυνται καθημερινά σε νέους τόπους και σε ρυθμούς τόσο γοργούς που ούτε τα πανταχού παρόντα ΜΜΕ δεν προλαβαίνουν να καταγράφουν. Αυτές οι πυρκαγιές γρήγορα καταντούν πληκτικές και εξαφανίζονται από τα δελτία Τύπου, για να μην επιστρέψουν ποτέ. Και εμείς αισθανόμαστε ανήμποροι, τρομοκρατημένοι και εγκλωβισμένοι. Δεν μπορούμε πια να χτίζουμε πύργους, και τα τείχη που πεισματικά κατασκευάζουμε δεν μας προστατεύουν από τίποτα, αντιθέτως, αυτά τα ίδια έχουν ανάγκη από προστασία και φροντίδα, απομυζώντας ένα μεγάλο μέρος της ζωτικής μας ενέργειας.

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΙΑ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ να δούμε πέρα από την πύλη, πίσω από το τείχος. Και είναι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο που θα πρέπει να υπάρχει το θέατρο και εδώ θα πρέπει να αναζητήσει τη δύναμή του. Στο να κρυφοκοιτάζει μέσα εκεί όπου απαγορεύεται. Ο μύθος αναζητεί να εξηγήσει ό,τι δεν δύναται να εξηγηθεί. Επειδή είναι ριζωμένος στην αλήθεια, θα πρέπει να περατωθεί στο ανεξήγητο -έτσι περιέγραψε ο Κάφκα τη μεταμόρφωση του μύθου του Προμηθέα. Πιστεύω ακράδαντα ότι με τα ίδια λόγια θα πρέπει να περιγράψουμε το θέατρο. Και είναι αυτό το είδος θεάτρου, το ριζωμένο στην αλήθεια και το οποίο περατώνεται στο ανεξήγητο, που εύχομαι σε όλους τους εργάτες του, εκείνους επάνω στη σκηνή και εκείνους κάτω στην πλατεία, και το εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου».


Info: Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου γιορτάζεται κάθε χρόνο, από το 1962, στις 27 Μαρτίου.

εμφάνιση σχολίων