Τελικά πώς τα φέρνει έτσι η ζωή. Εκεί που σε έχει ψηλά, με μιας σε προσγειώνει, σε φέρνει αντιμέτωπο με την αλήθεια. Αλήθεια; Ποια αλήθεια; Αυτό που βλέπεις, αυτό που νιώθεις; Όπως θέλει την αντιλαμβάνεται ο καθένας. Συναισθήματα ανάμεικτα, οργή, θυμός, ξέσπασμα, κλάμα, σκέψεις, πολλές σκέψεις, γέλιο… Είναι οι αναμνήσεις. Γιατί από μόνος σου έχεις την ικανότητα αυτή, να διαγράφεις ό,τι σε πληγώνει, να κρατάς τα καλά, και αυτομάτως το γέλιο γίνεται ευτυχία, η ευτυχία δίψα. Δίψα να ζήσεις ακόμα περισσότερα.
Με κοιτάει. «Σ’ αγαπάει πολύ», μου είπε και γέλασα βεβιασμένα. «Προφανώς! Αλλιώς γιατί να είναι μαζί μου;» απάντησα. «Μην το λες! Ξέρεις πόσοι μένουν μαζί από κεκτημένη ταχύτητα;». Δεν ήξερα. Ήμουν μικρή και είχα άγνωστες λέξεις. Περνούν αρκετά χρόνια ή αρκετά χιλιόμετρα στο κοντέρ των σχέσεων, αν προτιμάς, μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι υπάρχουν όντως σχέσεις που «εκκρεμούν», που απλά επιβιώνουν, επειδή ένας από τους δύο ή και οι δύο δεν έχουν προλάβει να σκεφτούν ότι δεν θέλουν πια να είναι μαζί. Ή δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, ή δεν θέλουν να το παραδεχτούν, ή πού να τρέχεις τώρα! Ή ακόμα καλύτερα θέλεις να αποδείξεις ότι δεν είστε από κεκτημένη ταχύτητα μαζί, ότι δεν ήταν ένα λάθος ο χρόνος που διαθέσατε. Άλλωστε τα πιο ωραία μας ταξίδια δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη.
εμφάνιση σχολίων