0
1
σχόλια
482
λέξεις
Α' ΠΡΟΣΩΠΟ
«Το σπίτι αυτό στάσου, περαστικέ, προσεκτικά να το κοιτάξεις. Εδώ μέσα κοιμούνται τα θύματα ενός ακήρυχτου πολέμου». Από την Κυριακή Μπεϊόγλου
 
PRESS 
20 Απριλίου 2018
Το σπίτι δεν είχε καμία σχέση με τους ανθρώπους που ζούσαν εκεί. Σαν αποτραβηγμένος ηλικιωμένος τους παρακολουθούσε να ζουν, να ξυπνάνε και να κοιμούνται. Έβλεπε μόνο τη ματαιότητα της ύπαρξης και τη δική του αναπόφευκτη φθορά. Ακόμα κι αν εξωτερικά διατηρούσε κάποια χαρακτηριστικά που του έδιναν μια αξία και μια μεγαλοπρέπεια, εκείνο ένιωθε να σαπίζουν τα σπλάχνα του αφημένο στη μοίρα του.

Έβλεπε όλο τον Σαρωνικό, έτσι όπως ήταν καρφιτσωμένο στον λόφο της Καστέλας. Και δεν θυμόταν τίποτα… Γιατί, κακά τα ψέματα, τα σπίτια δεν θυμούνται. Μόνο θυμίζουν. Θυμίζουν σε περαστικούς και μόνιμους ενοίκους το πώς τέσσερις τοίχοι μπορούν να χωρέσουν μια ολόκληρη ζωή.

Τρέχουν σαν τρελοί να ξεφύγουν αφήνοντας στη μέση παρτίδες από τράπουλες και μισοανοιγμένες σοκολάτες

Τώρα τελευταία το σπίτι έχει ασυνήθιστη κίνηση. Μπαίνουν άνθρωποι πολλοί, διαφορετικοί και θλιμμένοι. Δεν μετακόμισαν με κάποιο φορτηγό, δεν έχουν πολλά πράγματα. Κάποιοι δεν έχουν καθόλου πράγματα. Τα άλλα σπίτια τριγύρω διαμαρτύρονται. Η αστυνομία έρχεται συχνά και τότε οι άνθρωποι φεύγουν από όπου μπορούν. Πηδούν από τα παράθυρα ή από το μπαλκόνι του πάνω πατώματος. Τρέχουν σαν τρελοί να ξεφύγουν αφήνοντας στη μέση παρτίδες από τράπουλες και μισοανοιγμένες σοκολάτες. Για λίγες μέρες τότε το σπίτι μένει άδειο κι αυτό είναι κάτι που δεν του αρέσει καθόλου.

Έγινε μεγάλο πανηγύρι και για να το γιορτάσουν έκαναν όλοι δυο φορές μπάνιο

Αυτοί οι άνθρωποι είναι ένας ορός ζωής σε έναν ετοιμοθάνατο. Η ανάσα τους επιτρέπει και στο σπίτι να αναπνέει. Αργά αλλά πάντως αναπνέει ακόμα. Κάπου κάπου του κάνουν και μερικές επισκευές. Πριν από λίγες μέρες ένας άντρας κατάφερε να συνδέσει το νερό, που κύλησε αμέσως σαν ζωογόνο ελιξίριο στους σωλήνες, έτρεξε σε κάποια ραγισμένα πλακάκια ανακουφίζοντας την ανελέητη ξηρασία των τελευταίων χρόνων. Έγινε μεγάλο πανηγύρι και για να το γιορτάσουν έκαναν όλοι δυο φορές μπάνιο. Κι ύστερα είναι το φως. Όχι κάνα φως μεγάλο. Μικρές φωτίτσες στα δωμάτια που κάνουν τις νύχτες λιγότερο κρύες.

Αν προσέξει κανείς τα σημάδια στους τοίχους και στα σανίδια του, θα διαπιστώσει πως κάποτε πέρασαν από κει έπιπλα βαριά και ακριβά

Το σπίτι πάντως λυπάται που δεν έχει έπιπλα. Κρεβάτια να τους κοιμίσει, τραπέζια να τους φιλέψει και καρέκλες να καθίσουν για να μην κάθονται κατάχαμα. Αν προσέξει κανείς τα σημάδια στους τοίχους και στα σανίδια του, θα διαπιστώσει πως κάποτε πέρασαν από κει έπιπλα βαριά και ακριβά. Μπορείτε να το διαπιστώσετε από τη γερή εξώπορτα. Παρόλο που το υπόλοιπο φαίνεται διαλυμένο, εκείνη στέκει σαν υψωμένη πύλη απέναντι στη φθορά. Αυτή η πόρτα έχει κάτι το μυστηριώδες. Ίσως γι’ αυτό διαλέγουν το συγκεκριμένο σπίτι οι άστεγοι της γειτονιάς. Σου δίνει την εντύπωση πως αν την περάσεις και κλείσει πίσω σου, τίποτα κακό δεν μπορεί να σε βρει.

Το σπίτι αυτό στάσου, περαστικέ, προσεκτικά να το κοιτάξεις. Εδώ μέσα κοιμούνται τα θύματα ενός ακήρυχτου πολέμου. Ποιος ξέρει, μπορεί κάποτε κι εσύ να διαβείς τη φιλόξενη πόρτα του.


Πηγή: http://www.efsyn.gr
εμφάνιση σχολίων